طراحی موکت‌های راهروهای هتل پارسیان آزادی
راهروها، اگرچه در ظاهر گذرگاه‌اند، اما در معماری هتل‌های مدرن، مرزهای احساسی میان فضاها را تعریف می‌کنند. آن‌ها نقشی انتقالی دارند، اما در هتل پارسیان آزادی، این مسیرهای میان‌فضایی به سطوحی برای روایت فرهنگی بدل شده‌اند؛ و موکت‌ها، بوم این روایت‌اند.
در طراحی موکت‌های راهروهای این هتل پنج‌ستاره، تمهیدی اندیشمندانه اتخاذ شده تا حس عبور، تبدیل به تجربه‌ای عاطفی و بصری شود. طرح‌هایی با الگوهای خطی پیوسته و سیال، که حس حرکت را تقویت می‌کنند، با نقش‌مایه‌های برگرفته از نمادهای اسطوره‌ای ایرانی به‌ویژه پرندگان در حال حرکت یا انتظار درآمیخته‌اند. این طرح‌ها، ریتمی آرام و در عین حال غنی پدید آورده‌اند که ذهن را از تکرار عبور دور می‌کند و قدم‌ها را بدل به گفت‌وگویی پنهان با فضا می‌سازد.
محمد عاشوری، طراح این فضاها، درباره فلسفه‌ی نهفته در طراحی راهروها می‌گوید:
«راهروها همیشه مکان‌هایی نادیده گرفته شده‌اند. ما تصمیم گرفتیم آن‌ها را از یک سطح خنثی به صحنه‌ای برای روایت بدل کنیم. پرندگانی که در این مسیرها جا گرفته‌اند، گویی در حال هدایت مسافرند؛ از یک تجربه به تجربه‌ای دیگر، از بیرون به درون.»
پالت رنگی این فضاها کمی عمیق‌تر و سنگین‌تر از اتاق‌هاست؛ تا با حجم و ارتفاع بیشتر راهروها سازگار باشد. سایه‌های خاکستری متمایل به آبی، اُخرایی محو و قهوه‌ای ملایم، حس ثبات و شکوه را القا می‌کنند. این انتخاب رنگ، در کنار بافت گبه‌مانند و الگوی جریان‌دار نقش‌ها، باعث شده که راهروها دیگر تنها مسیر اتصال فضاها نباشند، بلکه حلقه‌هایی باشند در زنجیره‌ی تجربه‌ی حسی یک مهمان.
عملکرد فنی موکت‌ها نیز با دقت طراحی شده است: ضدلغزش، مقاوم در برابر سایش، با جذب صدای بالا—تا عبور افراد، با سکوتی آبرومند همراه شود و حریم خصوصی اتاق‌ها حفظ گردد.
در این گذرگاه‌ها، مهمانان نه‌فقط جابه‌جا می‌شوند، بلکه وارد قلمرویی می‌شوند که در هر گامش، روایتی نهفته و پیامی خاموش از اصالت و هنر وجود دارد.